Recensie concert: Ode aan Kathleen Ferrier door Marion van den Akker en Peter Nilsson
Op 19 november 2023

Zangeres Marion van den Akker en pianist Peter Nilsson zetten een talrijk publiek in het Kulturhus zo’n 75 jaar terug in de tijd met hun recital ter nagedachtenis aan de legendarische altzangeres Kathleen Ferrier, die in de herfst van 1953 op slechts 41jarige leeftijd overleed.

Marion en Peter brachten repertoire waarmee Kathleen Ferrier in haar kortstondige, amper 10 jaar durende carrière beroemd is geworden. Die carrière begon in 1943, midden in WO 2. Merkwaardig genoeg bestond er in Engeland in die jaren een bloeiend concert- en theaterleven. Daar was natuurlijk de nodige verwondering over. Waarvoor is dat allemaal nodig? Hebben we geen urgentere zaken aan ons hoofd? Churchill schijnt daarop geantwoord te hebben: “Dat is nou precies waarvoor we vechten”.

Het concert werd geopend met een Engels volksliedje Blow the wind southerly, betoverend in zijn eenvoud. Daarna volgden drie aria’s uit de 18e eeuw. Eerst van Von Gluck J’ai perdu mon Eurydice uit de opera Orphée. Orpheus mocht zijn geliefde Eurydice uit de onderwereld terughalen, mits hij niet naar haar omkeek. Dat deed hij natuurlijk tóch en daarmee was hij haar voorgoed kwijt.

Als tweede klonk het beroemde Largo van Händel, een aria uit zijn opera Serse. Verrassend genoeg zong Marion ook het inleidende recitatief bij de aria.

Tenslotte vertolkten Marion en Peter uit Bachs Matthäus Passion (die wel een religieuze opera mag worden genoemd) de welbekende aria Erbarme dich.

In al deze aria’s liet Marion haar vocale kwaliteiten horen: warme diepte, stralende hoogte, zuivere intonatie. Zij werd kundig begeleid door Peter, die zich met gemak kweet van de altijd lastige taak om een orkest op de piano te vervangen.

Marion en Peter verbonden de nummers aan elkaar met teksten uit brieven van Kathleen Ferrier en uit de door haar zuster geschreven biografie. Zij gaven daarmee een inkijkje in het (veel te) korte leven van Kathleen Ferrier.

Als inleiding naar liederen van Schumann en Brahms speelde Peter Nilsson solo hierna uit Schumanns Waldszenen het laatste deel: Abschied vom Walde.

Van Schumann volgde nu het lied der Nussbaum, waar op een gevoelige wijze de tedere liefde tussen twee geliefden, (Schumann en Clara Wieck!) werd bezongen. Vervolgens het blije en uitbundige Widmung, waarin Schumann zijn liefde voor zijn Clara uitdrukte. Tenslotte klonken als laatste voor de pauze twee liederen van Brahms (de ernstige Sapphische Ode en de onstuimig gezongen Botschaft)

Na de pauze kwamen andere componisten aan het woord die Kathleen Ferrier ook na aan het hart lagen: Mahler en Britten.

Van de eerste hadden Marion en Peter drie liederen gekozen uit de Sieben Lieder aus letzter Zeit. Zij gaven een ontroerende vertolking, ademloos gevolgd door de luisteraars.

Benjamin Britten bewonderde Kathleen Ferrier zeer, een bewondering die wederzijds was. Britten componeerde voor haar A charm of lullabies, een cyclus van vijf slaapliedjes, waarin de wisselende gevoelens van een moeder voor haar kind worden verklankt. Wij hoorden van deze ritmisch en melodisch lastig te realiseren liederen een modelvertolking.

Al met al een prachtige middag, waarmee de opvatting dat het lied een verdwijnende kunstvorm is, werd gelogenstraft. Het smaakte beslist naar meer!