Terugblik op het concert door het Viridekwartet.
Kulturhus 5 okt. 2025

Zij spelen al ruim acht jaar samen: de 4 jonge strijkers met de groene ogen (Latijn: viridus) die samen het Viridekwartet vormen. Ze moeten dus zijn begonnen toen ze nog bijna kinderen waren. En nu zitten ze professioneel en zeer geconcentreerd te musiceren in het Kulturhus! Want daar was na afloop iedereen het over eens: dit kwartet speelt ongelofelijk goed. Alle vier beheersen zij hun instrument volledig en het samenspel is onberispelijk. Het geeft hoop voor de toekomst om jonge mensen zo intens en met passie bezig te horen met klassieke muziek.

Zij hadden ervoor gekozen om voor dit concert de gebaande paden te verlaten en composities te laten horen, die niet zo vaak op concertprogramma’s staan.

Begonnen werd met Benjamin Brittens in 1936 gecomponeerde 3 Divertimenti. De drie korte stukken verschillen duidelijk qua karakter, soms zacht, melancholisch, dan weer heftig met schrille dissonanten.

Daarna volgde het 4e strijkkwartet van Willem Pijper, gecomponeerd in 1928 en opgedragen aan Maurice Ravel. In een toelichting zei cellist Jurre Koopmans dat het Viridekwartet zich wil inzetten voor de Nederlandse muziek en daarom de wat vergeten werken van Pijper op de lessenaar had gezet. De meningen over dit stuk liepen nogal uiteen: sommigen vonden het prachtig, met veel aandacht voor de vier individuele stemmen, anderen kreeg de muziek niet te pakken.

Het is altijd leuk als musici niet alleen spelen, maar ook achtergrondinformatie geven. Zo vertelde altvioliste Sedna Heizman dat Giuseppe Verdi, de grootmeester van de Italiaanse opera, maar één strijkkwartet schreef, toen hij tijdens de voorbereiding van de première van zijn Aida (1871) wegens ziekte van de prima donna enige dagen vrij kreeg. Dit strijkkwartet zou helaas Verdi’s enige compositie op het gebied van de kamermuziek blijven. We kregen hartstochtelijke melodieën, pakkende ritmes, mooie solo’s voor de individuele instrumenten en orkestrale effecten te horen. De uitvoering werd uitbundig begroet.

Na de pauze hoorden we nog het 1e strijkkwartet van Béla Bartók (1909). In die tijd struinde Bartók samen met zijn vriend Kodály het Hongaarse platteland af, om gewapend met een primitieve fonograaf zo veel mogelijk volksmuziek vast te leggen. Deze vormde de inspiratiebron voor veel van zijn composities. Ook in dit kwartet klinken deze invloeden af en toe door. De drie delen lopen zonder onderbreking in elkaar over. Na het aarzelende en intieme begin met alleen twee violen wordt de stemming allengs lichter. Aan het einde van het stuk dragen alle vier de instrumenten bij aan een uitbundig en opgewekt slot.

Het Viridekwartet toonde een groot meesterschap en beheersing van deze gecompliceerde en veeleisende partituur. Hierna was de koek op. Er was aan het einde van dit zware programma natuurlijk geen energie meer over voor een toegift.

We hopen het Viridekwartet nog eens in Ruurlo terug te zien en te horen.

Willem Boelhouwer
06-10-2025